مقایسه کارایی واحدهای برنامه‌ریزی حاصل از تلفیق تیپ‌های گیاهی با تیپ‌های اراضی و طبقات ارتفاعی در انتخاب مناطق حفاظت شده جدید (مطالعه موردی: استان کهگیلویه و بویراحمد)

انتخاب شبکه‌ای از مناطق حفاظت شده که معرف درصد معینی از تنوع‌زیستی کل هر کشور یا منطقه‌ای باشد، در حال حاضر به‌عنوان مؤثرترین راه‌حل جهانی حفاظت تنوع‌زیستی معرفی شده است. کارایی شبکه مناطق انتخاب شده به طور معمول علاوه بر معرف بودن برای تنوع‌زیستی کل، بر حسب حداقل مساحت و به عبارتی وجود کمترین مساحت اضافی در شبکه تعریف و مورد سنجش قرار می‌گیرد. در این مقاله، با انتخاب تیپ‌های گیاهی به‌عنوان جانشین تنوع‌زیستی کل استان کهگیلویه و بویراحمد و استفاده از روش سیستماتیک برنامه‌ریزی حفاظت، کارایی دو نوع واحد برنامه‌ریزی که از تلفیق تیپ‌های گیاهی با تیپ‌های اراضی و تیپ‌های گیاهی با طبقات ارتفاعی تشکیل شده‌اند؛ در انتخاب شبکه‌ای از مناطق حفاظت‌شده که با وجود بر آورده شدن اهداف حفاظتی همه تیپ‌های گیاهی و فرض وجود یا عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود، کمترین مساحت کل و به عبارتی کمترین مساحت اضافی را داشته باشند، مورد مقایسه قرار گرفته‌است. نتایج نشان‌ می‌دهد که در شرایط مشابه، واحدهای برنامه‌ریزی نوع اول مساحت اضافی کمتری (59/9 درصد وسعت کل محدوده مورد مطالعه با فرض وجود و 26/7 با فرض عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود) را نسبت به واحدهای برنامه‌ریزی نوع دوم(5/12 درصد و 96/7 درصد)، وارد شبکه می‌کنند.